* Tu ji min acis bû got kurik di yekem hevdîtina wan de. Keçikê got; îşev her tişt xweş e lê niza'm belkî sibê li ezman ewrê reş tije be an jî maşîneya me di rê de xira bibe.

* Tekane wênekêşê navçeyê li malbata hember kamerayê nihêrî  û ji alîkarê xweyê piçûk re wiha got; Tu dizanî ez di rûyên wan kesên wêne dikşînin de çi dibînim. Xwasteka bi bîra kesî ketinê ya bêçareyî.

* Wisa elimîbû tenêtiyê ku dema bi şev hat malê nexwast lampeyê pêxe, tirsiya ku siya wî çêbe û tenêtiya wî xira bike.

* Li meyxaneyeke banê wê niwz de feylesofê mezin jê re got; fikrên cara pêşî  tên hişê meriv fikrên derbarê fantaziyên pêknehatî de ye. Ew jî wisa fikirî; ji ber wê ye, însan bi hezkirin û nefretên xwe dileyze.

* Berdestê berber bi rûyeke ciddî ji hostayê xwe pirsî; ji bo çi por û rîhê însanan cardin derdikevin û ewqas dirêj dibin. Hosta bi keneke hûr got; ew jî şansê me ye.

* Kaxizê topavêtinê ji destê jina xwe ya ji ber girînê çavên wê werimîne girt û bi dengeke hêmîn got; ji bo cardin destpêkirinê ji binî ve xirabûnê baştir rêyeke din tune ye.

* Ev çar car bû her sal li ser gora kalikê xwe dareke çinarê diçandin. Her sal bi bîdonan avê vala dikirin koka darê lê dar dîsa jî di dawiya salê de ziwa dibû. Nizanibûn ku weca kalikê wân ewqas rabûye.

* Ez êdî naxwazim te bibînim, kurikê ji keçika  ji axaftina zêde westiyayî re got. Keçikê ji garson re destê xwe li ba kir û got "çayeke dîtir".

* Xortê nû dest bi nivîsandinê kiribû dema pirtûka di destê xwe de qedand û danî kêlek li notên xwe yên ji çîrokê girtibû nihêrî, di dilê xwe de got; ji vê çîrokeke nû derdikeve.

* Min bi têra dilê xwe te kêfxweş nekir got mêrik. Jinikê bi keneke di rûyê wê de gul vedike got; şermokî û lerizîna maça yekem ji min re mîras ma.

* Peyama dawî: Maçûmaç

Hin notên min ên di demên cihê de wek çîrokên mînîmal di telefona xwe de girtibû û li bendê bûn bibin çîrokên dirêj. Çend heb jî jê bûn çîrok jî.

-Ez dixwazim ji te re kulîlkek bikirim.

Xwe di ser min de xwar kir û bêyî ku destê min berde cara duyem ji min re heman gotinê got; “Ez dixwazim ji te re kulîlkek bikirim.”

Zivistan bû, kîloya balîcana gihabû 6 milyonan. Em li ber deriyê Carrefoursa’yê rawestiyabûn. Li hêlek derî fêkî û hêşînayî hebû lê hêla din jî li ser texteyên qasê mêtroyek bilind çend kulîlkên cihê hatibûn rêzkirin. Ji xwe ez bêdilî ketibûm marketê, bi lez û bez min dixwest xwe bigihînim malê. Ku me li kasayê pereyê tiştikan da û me tûrikê xwe tije kir. Em bi ber derî ve meşiyan. Bi vebûna derî re hewaya sar ya Stenbolê ket nava hinavê me. Hêdîka pêçîkên xwe yên nazenîn berda nav destê min û bi zeft girt, wek em ketibin nav talûkeyek. Kêlî ew kêlîbû ku em ji derî derkevin û herin malê, li ber sobeya daran kêfa Gurê Manco bikin lê bi dîtina kulîlkan bi careke ji cihê xwe veciniqî. Min bi ber wan de kaş kir.

Min êdî nikaribû xwe li keriyê daniya. Cara duyem bû ku got “Ez dixwazim ji te re kulîlkek bikirim.”

Bêyî gotineke bibêjim me li kulîkên meyzand. Orkîdeyên bi çeqlên zirav ve girêdayî û ber bi jor bilind bûne û simbilên ku hê kulîlk venedane. Min bi serê çav lê nihêrî, orkîde qasê barê kerê buha bû, wê jî firq kir û destê xwe dirêjî simbilan kir. Ji nav wan ya herî baş girt û em cardin vegeriyan marketê.

Min dizanibû ku ezê nikaribim li kulîlka kiriye xwedî derkevim. Xwedayê mezin jî bi çingîniya ewran heq dida min.

Her çiqas simbila hê kulîlk venedaye hevşabûna me dereng xistibe jî min danî pêşiya pirtûkên xwe yên kurdî ku hevaleke min qasê sêsid heban beriya ji Stenbolê bar bike diyariyê min kiribû û li rûpela pêşî û li rûpela dawî navê xwe nivisandibû danî. Ji metbaxê tebaxek anî û danî binê guldangê.

Xwedayê mezin min rûreş dernexist. Qasê hefteyek piştî ku ji min simbil kirî bênavber baran barî. Hefteyek dipîdirêj li ber pirtûkan ma û bi tu awayî rûyê tavê nedît. Çend roj ewr vebûn û tavê rûyê xwe nîşan da û kulîlka me geş bû, şax veda. Serê gulyên wî teqiyan û kulîlkên helesor serê xwe dirêj kirin derve. Hê min û kulîlk xwe nedîtibû cardin baran û berf û bagerek sar li me qesilî.

Di şeveke sar û bi berf de min simbila hê teze bi ser xwe de hatibû li derve bîra kir û qasê çend rojan di bin berfê de ma. Min dîsa nevavêt, danî ber serê xwe.

Her ku min lê dinihêrî diketim nav xeyalek. “Keçek xama di sibeheke roja lehtê de di destê wê de kulîlkek ber bi mala xoşewîstê xwe de dimeşe. Wek Mathildayê dixwiyê. Wek malzemeyê taştê kirîbe kulîlka di destê xwe de dirêjê kurik dike. Sifreya taştê amade dikin. Kurik nizane kulîlkê çi bike, yekem car e ji kesek kulîlk distîne him jî bi guldankê. Wî jî datîne ser sifreyê, dixe navbera peynêr û rîçala ji gund jê re şandine. Kurik serê çetela xwe li xweliya guldangê dixe, keçik hew dikene.”