Helbet heye di jiyana her kesî de stranek ku jê re rêberî dike û helbet strana tu kesî ji ya kesên din hêjatir nîne. Radyo di jiyana min û di jiyana kesên hevçaxê min de cih negirt. Yanî tu car bûyerek wiha neqewimî; "yaw min tam radyoyê vekir pêrgî dawiya strana ku ez herî jê hez dikim hatim." Lê helbet me çendî negihandibê û guhdar nekiribe jî radyoyên me hene wek a Erîvanê ku "çiya û welatan bilind dikin bi lîlîyên xwe" Strana ku ez guhdar dikim û dibêjim; aha ev e tişta ku ez dixwazim, ew jî strana "birîndar im" e. Sal derbas dibin ew her dimîne di cihê xwe de. Bi heval û hogiran re guhdar dikî ew dimîne di cihê xwe de. Bi xoşewîst û ne xoşewîstan re guhdar dikî ew dimîne di cihê xwe de. Û di sînorê ku tu bibêjî "gelo ez herim ji xwe re qehweyek çêkim an xwe daliqînim" de dimînî û ne qehwe çêdikî ne jî xwe didaliqînî. Radibî ji kompîtara xwe ya ji ariya cixarê têra xwe qirêj bûye strana "birîndar im" ji dengê Homer Dizeyî vedikî û ji tebaqeya xwe ya titûnê ku li ber tavê zûwa bûye û di her nefes kişandinê de dilê te digivêşe, ji xwe re cixareyek pêdixî. Stran digere û tu dig(i)erî, serê te li aliyeke din digere. Her digere.